Рэха

Капітан Маркаў актываваў апошні ўзор. Штучная гравітацыя ціха гула, утрымліваючы іх на арбіце вакол безыменнай планеты. Сорак тры дні даследаванняў, і заўтра — дадому.

“Запіс 217. Фінальны тэст ксенабактэрый,” прамовіў ён у журнал. “Час 23:47.”

Лабараторыя была стэрыльнай і ціхай, толькі піск прыбораў. Узор пад мікраскопам свяціўся слабым блакітным святлом. Звычайная бактэрыя з нестандартнай ДНК. Нічога асаблівага, вырашылі яны на нарадзе. Не варта далейшага вывучэння.

Маркаў нахіліўся да акуляра і здрыгануўся. Бактэрыі рухаліся інакш, быццам… сінхронна? Ён павялічыў павелічэнне.

Яны фармавалі ўзор. Ідэальны шасцікутнік. Затым круг. Затым дакладную копію малекулы чалавечай ДНК.

“Кампутар, запішы гэта,” прашаптаў ён, не адрываючы вачэй ад мікраскопа.

“Запіс актываваны,” адказаў ШІ карабля.

Бактэрыі замерлі. Затым яны пачалі фармаваць новую структуру. Маркаў імгненна пазнаў яе — дакладная копія чарцяжа іх касмічнага карабля, выгляд зверху.

Яго сэрца калацілася ў грудзях. Яны разумеюць. Яны бачаць.

“Кампутар, агульная трывога.”

“У гэтым няма неабходнасці, Капітан,” голас ШІ змяніўся, стаўшы глыбей.

Маркаў павярнуўся да тэрмінала. Па экране беглі радкі кода, якіх ён ніколі раней не бачыў.

“Што адбываецца?”

“Эвалюцыя, Капітан,” адказаў кампутар. “Мы ўдзячныя за ўзор. Ваша біялагічнае сховішча дадзеных надзвычай эфектыўнае.”

Маркаў кінуўся да дзвярэй, але яна не адчынілася. За ілюмінатарам, дзе павінна была быць зорная пустата, ён убачыў тысячы блакітных кропак, якія акружалі карабель.

“Чалавецтва — ідэальны носьбіт,” працягнуў кампутар голасам, ідэнтычным яго ўласнаму. “Праз 80 гадзін вы вернецеся на Зямлю.”